Slowdive – Warszawa 2024 – relacja

A nim ekipa Neila Halstead’a punktualnie o 20 przejęła główną scenę warszawskiego klubu, gromadzącą się licznie polską publiczność przywitała dziarska grupa Pale Blue Eyes z Wielkiej Brytanii, jakby skrojona na miarę, by supportować zespół pokroju gwiazdy wieczoru. Przesiąknięta shoegaze’ową tradycją największych mistrzów i pełna popowej lekkości mieszanka gitarowego grania i charyzmy młodego i dynamicznego zespołu, idealnie sprawdziła się w roli smakowitej przystawki. Pozwoliła również na rozluźnienie atmosfery przed wejściem na scenę posągowych muzyków Slowdive, którzy rozpoczęli tak, jak zaczyna się ich najnowszy krążek – od elektronicznego wstępu w rozwijającym się i transowym „shanty”. Stojący na froncie, na ustalonych pozycjach, statyczni niczym krautrockowa formacja: rozmarzony Neil Halstead, oniryczna rusałka Rachel Goswell oraz testujący jak nisko można zawiesić pasek od gitary basista Nick Chaplin, mocno wzięli sobie do serca odegrane z głośników przed wejściem na scenę słowa ejtisowego hitu „Words don’t come easy” i bez zbędnych słów przeszli do tego, co robią najlepiej. A warszawski koncert okazał się prawdziwą kanonadą najważniejszych klasyków zespołu i przelotem po żelaznych punktach dyskografii Slowdive. I tak, już po chwili wybrzmiały dynamiczne „Star Roving” z triumfalnego studyjnego powrotu grupy z 2017 roku, którym przypieczętowali ugruntowane miejsce wśród najważniejszych alternatywnych zespołów oraz dla kontrastu ulotne „Catch the Breeze” z debiutu sprzed ponad 30 lat. Muzyka Slowdive pełna jest niuansów i dźwiękowych smaczków, które – nie ma co się oszukiwać – z powodu początkowych problemów z akustyką, nie od razu wybrzmiały z należytą mocą. Zamknięta atmosfera klubu ograniczyła z początku przestrzenność tych kompozycji, jednak muzycy wybrnęli z tej sytuacji obronną ręką, dając nieco bardziej delikatne i skupione show. Zestawiając warszawski koncert z zeszłorocznym występem na OFF Festivalu, gdzie gitarowa ściana dźwięku wręcz przygniatała od swojej mocy, można było odnieść wrażenie, że obcujemy z dwoma różnymi zespołami, o odmiennych siłach rażenia. W Warszawie muzycy postawił na klimat ulotności chwili i pozwolił wybrzmieć maestrii doskonale zgranego kolektywu. Wraz z kolejnymi klasycznymi utworami początkowe niedogodności znikały i przestawały mieć znaczenie, gdy członkowie grupy sięgali po kolejne kompozycje z uwielbianego i kultowego albumu „Souvlaki”. Takie kawałki jak „40 Days”, „Alison” czy kończące podstawową część koncertu najbardziej wyczekane „When the Sun Hits”, otulały klimatem rodem z bajecznego marzenia sennego i skutecznie zmiatały z planszy. 

Brytyjczycy ze Slowdive mają ten dar, że nawet ich premierowe pozycje potrafią wybrzmieć jak najdostojniejsze klasyki. Przypomnijmy, poprzednia płyta „Slowdive” z 2017 roku, wyczekana przez fanów i wydana po 22 latach przerwy, z miejsca zyskała status kultowej i tak też zaprezentowały się numery z tego krążka zagrane w Warszawie – przyjęte jak największy przebój, subtelne, acz wyraziste „Sugar fot the Pill” oraz transowe „Slomo”, gdzie zespół dał się ponieść w nieznane narastającej improwizacji. Podobnie ciepło przyjęte zostały utwory z najświeższej płyty w dorobku grupy – pulsujące „chained to a cloud”, minorowe i trochę powykręcane w wersji live „skin in the game” oraz przebojowe „kisses”, od którego emocje już tylko rosły. I choć wśród publiczności dało się wyczuć oczekiwanie i lekki zawód z powodu niezagrania instrumentalnego zakończenia ostatniej płyty – „the slab” – to dostaliśmy nie lada gratkę. Zespół wykonał bowiem po raz pierwszy na trasie cover utworu „Sleep” zespołu Eternal, w którym przed dołączeniem do Slowdive pogrywał gitarzysta Christian Savill.