Lenny Kravitz – Kraków 2024 – relacja

Jednak nim kwadrans po 21 krakowską sceną zawładnął sam Kravitz, w roli supportu dobrze sprawdziła się pochodząca z Toronto wokalistka Devon Ross. Nie będę kłamał, przed niedzielnym koncertem nie odrobiłem pracy domowej i było to dla mnie kompletnie dziewicze spotkanie z jej muzyką. Po ostatnich wizytach Lenny’ego w naszym kraju spodziewałem się w roli przystawki czego bardziej funkowego. Jakże się myliłem, bo na scenie zespół dowodzony przez zadziorną wokalistkę zaprezentował się wręcz grungowo – z mocnymi, brudnymi przesterami i alternatywną podszewką. Beznamiętny głos Ross idealnie spajał się z grą zatraconej w gitarowej rozpierdusze kapeli. Najlepszy moment? Bez wątpienia rozciągnięta do granic możliwości psychodeliczna orgia dźwięków w coverze „Tommrow Never Knows” Beatlesów. Zaskakujące i przyjemne pół godziny w oczekiwaniu na gwiazdę wieczoru.

A jak to na gwiazdę przystało, na pierwsze wejście Lenny’ego musieliśmy jeszcze chwilkę poczekać, co skutecznie nakręcało napięcie wśród bardzo licznie zgromadzonej publiczności w krakowskiej arenie. Pięć lat od ostatniego polskiego koncertu Kravitza skutecznie zaostrzyło apetyt na emocje, które – choć jeszcze tego nie widzieliśmy – za moment miały uderzyć nas z siłą huraganu. Bo jak się spóźniać, to tylko w takim stylu. Wiele można powiedzieć o tym, jak dobrze starzeje się (dojrzewa?) i skutecznie oszukuje czas ten 60-letni (!) artysta – lata jednak mijają, a poza świetną formą fizyczną, Lenny wciąż zachwyca przede wszystkim jako rasowy performer. Jeden z najlepszych w swoim fachu. By wrzucić jako pierwszy utwór dwugodzinnego koncertu taką bombę jak hitowe, napędzane stalowym riffem „Are You Gonna Go My Way”, trzeba mieć w sobie wiele odwagi i szaleństwa. Albo tak obfity katalog wielkich przebojów, jakimi Kravitz zachwycał do samego końca. Po takim starcie niektórzy mogliby już kończyć, a dla popularnego Krawca był to dopiero przedsmak, którym z miejsca kupił wszystkich. Nie bez powodu w kolejnym utworze śpiewał o sobie, że jest „Ministrem Rock and Rolla” – sprawdzający się bowiem od ponad trzech dekad patent na pożenienie ciężkich gitarowych riffów i soulowej energii, zadziałał w Krakowie z największą mocą, zarówno w tych klasycznych, jak i premierowych kompozycjach. Bo przecież Kravitz powrócił do Polski z nowym, wydanym w tym roku krążkiem „Blue Electric Light”,
z którego szybko usłyszeliśmy singlowe „TK421”, przy którym swoje możliwości pokazali nie tylko muzycy, ale i ustawione na nimi imponujące ekrany, spinające całość w audiowizualną ucztę. Z nowego krążka usłyszeliśmy jeszcze świetne, ciężkie „Paralyzed” – jeden z najlepszych momentów koncertu.

I choć Kravitz spokojnie mógłby sięgnąć po więcej kompozycji z udanej, dwunastej w karierze płyty, resztę setlisty wypełnić musiały najbardziej wyczekiwane przeboje, których nie brakowało.

Wprawiony w bojach showman, jakim bez wątpienia jest Lenny, doskonale wie jak to się robi i nowsze piosenki przeplatał seriami hitów, z których jeden zdawał się być bardziej porywający od drugiego. Pierwszym takim strzałem, który wywołał głośną salwę radości, było „I Belong To You” z kultowej albumowej „piątki”. Niemniejszą reakcję zebrał kolejny, dobrze wszystkim znany otwierający riff do „Stillness of Heart”, okraszony boskimi, hipnotyzującymi wizualami. Pozytywny przekaz poniosła za to pierwsza z wielkich ballad Kravitza – klasycznie hipisowskie „Believe”. Trudno było nie uwierzyć w prosty, naiwny, ale i trafiający w samo sedno pacyfistyczny tekst sprzed ponad trzech dekad. Pokojowa mantra, zawarta w utworach Lenny’ego, niezmiennie od lat gwarantuje mu artystyczną nieśmiertelność. Dodajmy do tego wielki luz wokalisty i rozbrajające gwiazdorstwo, któremu trudno jest się oprzeć. Na scenie wtórował mu w tym świetnie zgrany zespół, z nieodłącznym kompanem – gitarzystą Craigiem Rossem na czele. Wszyscy muzycy mieli niewątpliwą okazję wykazać się
w rozbudowanej wersji sensualnego „Fear” z pierwszej płyty Kravitza z 1989 roku. Na szczególne wyróżnienie zasługują natchnieni i dodający grupie duchowego wymiaru: stojący na czele doskonale zgranej sekcji dętej saksofonista Harold Todd oraz perkusistka Jas Kayser.

Niczym rasowy klasyk i z ogromną mocą wybrzmiał „zaledwie” dziesięcioletni, być może największy współczesny hicior „The Chamber”, który na dobre rozkręcił atmosferę w szczelnie wypełnionej krakowskiej hali. A kolejna seria przebojów to już stratosfera koncertowych emocji i dowód wielkiego kunsztu muzyków i gwiazdy wieczoru – od rozśpiewanego, bosko lekkiego „It Ain’t Over ‘Til It’s Over”, przez mocno wyczekane „Again”, Lenny zdawał się ogrywać swoiste „greatest hits” i wyciągał kolejne asy z rękawa. Doskonale, być może najlepiej tego wieczoru, wybrzmiał klasyk z kultowego albumu „Mama Said” – niesione muzyczną pętlą gitar i dęciaków „Always on the Run”. A Craig Ross wyciął świetną solówkę, jakiej nie powstydziłby się grający w oryginalnej wersji Slash. Mocne, rockowe „American Woman” oraz zagrane w dublecie, płynnie połączone „Fly Away” z niezapomnianym, niosącym wysoko riffem, to już muzyczny nokaut i mocny stempel jakości w wykonaniu Lenny’ego i spółki. Na zakończenie, lekko okrojonego setu, obowiązkowo rozbudowana wersja hymnu „Let Love Rule”, podczas którego Kravitz – jak zawsze – wędrował wśród tłumu fanów, zachęcając wszystkich do wspólnego śpiewania i zabawy. Cóż dodać więcej, prawdziwa celebracja twórczości bohatera wieczoru i pokaz wielkiej, jednoczącej siły muzyki.

Niosące się w uszach słowa szlagieru „I wonder if I’ll ever see you again…” zdają się nie być w tym przypadku czczą obietnicą. Na kolejny powrót Kravitza do Polski nie przyjdzie nam już raczej długo czekać, co sam zainteresowany obiecał ze sceny. Kolejne pięć lat spędzić ma bowiem w nieustannej trasie. Trzymamy za słowo, koncerty Lenny’ego to bowiem nie tylko wielkiej klasy muzyczna uczta, ale
i spektakl, będący ogromną przyjemnością. Do przyjmowania obowiązkowo w cyklicznych dawkach.