Deep Purple – Katowice 2024 – relacja

Deep Purple za to z miejsca porwali wierną polską publiczność, którą kupili już przecież wieki temu. Instrumentalna część zespołu od samego początku działała bez zarzutu, niczym poczciwa maszyna parowa, do której dolano kapkę młodej krwi w postaci nowego gitarzysty, 45-letniego młokosa Simona McBride’a. Nowy nabytek, moim zdaniem, sprawdzał się nawet lepiej niż poprzedni wioślarz Steve Morse, zarówno w klasycznych, jak i premierowych numerach. Jedna z najsłynniejszych i najbardziej charakterystycznych sekcji rytmicznych w historii rocka – duet Roger Glover oraz Ian Paice – zdaje się nie liczyć godzin i lat, zaprezentowali się bowiem w wyśmienitej formie, jakby czas się dla nich zatrzymał. A klawiszowiec Don Airey po prostu świetnie się bawił.

Ostatni na scenie pojawił się najstarszy ze starej gwardii Ian Gillan, którego głos jest…a raczej był. Wiek robi swoje, na karku już prawie 80 wiosen, co odczuć można było od pierwszych chwil. Rozpoczynające show rozgrzane i rozpędzone „Highway Star” bolało, a wokalista zdaje się przegapił swój przystanek, by wskoczyć i dziarsko dołączyć do reszty. I tak podczas pierwszej części show częściej znikał niż się pojawiał. Odkupił jednak swe winy, choć nie musiał, bo miejsce wśród najsłynniejszych i najlepszych głosów rocka ma zawsze, w poruszającej wersji „When A Blind Man Cries”, od której było już tylko lepiej. Choćby tylko dla tego wykonania warto było pojawić się dzisiaj w Spodku.