O koncertach Nicka Cave’a z dwóch perspektyw

Nie jest niczym odkrywczym stwierdzenie, że dany koncert inaczej będzie się czuło w zależności od posiadanej wejściówki i tego czy scenę ogląda się z trybun czy szuka miejsca na płycie. Postanowiłem sprawdzić oba podejścia. W Łodzi stałem w czwartym rzędzie, w Krakowie zasiadłem wygodnie na krzesełku.

 

W przypadku koncertów Nicka Cave’a jest tu jednak dodatkowy aspekt, czyli jego podejście do kontaktu z publicznością. Już od wielu lat Cave podczas swoich występów korzysta z dodatkowego podestu ustawionego wzdłuż barierek, dzięki czemu ma bezpośredni dostęp do swoich fanów i nie boi się bliskiego kontaktu z widzami.

 

Bo to co się dzieje będąc w pierwszych kilku rzędach to jakiś obłęd. Mam wrażenie, że im bliżej Nick podchodzi do danego miejsca tym bardziej ludzie tracą rozum. Śmialiśmy się z Kubą, że po pierwszym przejściu Cave’a obok Ciebie, coś się w tobie zmienia i przy kolejnych okazjach twoja ręka automatycznie idzie ku górze, a twoje ciało wyciąga się, aby móc dotknąć źródła tej magicznej mocy.

 

 

Naprawdę ciężko tę siłę powstrzymać, bo ma się wrażenie, że tutaj działają jakieś dodatkowe prawa fizyki. Możesz przed koncertem mówić, że nie interesuje Cię uczestnictwo w tym obłędzie, ale nie bierzesz pod uwagę tego, że do tego układu dołącza tak wielka siła, że w tym równaniu to twoja silna wola musi ulec pomniejszeniu. A niech on tylko choć chwilę spojrzy Ci w oczy. Przepadasz już na zawsze.
Koncert w Łodzi był już moim trzecim spotkaniem z ekipą Bad Seeds, gdzie podczas chorwackiego debiutu na INmusic w 2022 roku będąc pod samą sceną miałem pierwszą styczność z promieniowaniem kejwowym, dlatego teraz mogłem trochę bardziej skupić się na tym jakie reakcje zachodzą wśród innych. I nigdy nienawidziałem tylu tak zapatrzonych oczu.