Kings of Leon – Kraków 2024 – relacja

Gdy zbliżała się godzina zero i chwila, na którą wszyscy, całkiem licznie zgromadzeni w krakowskiej arenie, fani czekali od miesięcy, swoje podboje odkrywała przed nami scena, mająca za chwilę być kolejnym polskim przystankiem na trasie zespołu z Nashville. Wielkie ekrany, czerwone, przywołujące klimat amfiteatru kotary, które w odpowiednich momentach show zamieniały się w telebimy, w końcu też liczne, mocno oldschoolowe światła, czekały by rozbłysnąć wraz z muśnięciem pierwszej gitarowej struny. A wszystko rozpoczęło się bardzo delikatnie, od dźwięków kameralnego „Ballerina Radio”, otwierającego również ostatni, wydany w tym roku, i trzeba przyznać – co udowodnił również krakowski koncert – bardzo udany album braci Followill „Can We Please Have Fun”. Yes, we can! – chciałoby się dodać, bo Kings of Leon spełnili zawartą w tytule swojego dziewiątego krążka obietnica z nawiązką. Było to moje pierwsze spotkanie z amerykańską kapelą na żywo i skłamałbym, gdybym powiedział, że obok wielkiej ekscytacji, wszak ostatnie dokonania grupy bardzo mi podeszły, nie brakowało tego wieczoru obaw. O formę zespołu, o ich kontakt z publiką, którego właściwie brak obrósł przez lata legendą oraz o to, czy wszystkie te pogłoski przełożą się na odbiór koncertu. I z wielką przyjemnością muszę przyznać, że żadna z tych plotek i opowieści sprzed lat się nie sprawdziła. Wszelkie doniesienia o znikomej relacji muzyków Kings of Leon z fanami na koncertach okazały się mocno przesadzone! Co więcej, wstępujący jako pierwszy na scenę, wokalista oraz niekwestionowany lider zespołu – Caleb Followill – popisał się w Krakowie nie tylko świetną formą wokalną, co również wielkim luzem i poczuciem humoru. Co rusz zagadywał polskich fanów i podobnie jak i cały zespół od samego początku tryskał dobrym humorem i pozytywną energią. A to dopiero początek wrażeń, bo muzycy zagwarantowali nam wspaniałą ucztę, udowadniając, że bez wątpienia są współczesnymi klasykami amerykańskiego rocka.

Nie trzeba ukrywać, że największe i najbardziej entuzjastyczne reakcje, świetnie bawiącej się polskiej publiczności, wywoływały najbardziej znane utworu grupy. Zagrane już na samym początku „The Bucket”, „Taper Jean Girl” czy skoczne „My Party”, wybrzmiały z odpowiednio wycyzelowaną mocą, udowadniając, że utwory z początków działalności zespołu zestarzały się dużo lepiej niż fryzury i stylówki braci z tego okresu. Sprytnie i niezwykle umiejętnie ułożona setlista dopełniła faktu, że mieliśmy do czynienia z muzyczną ucztą najwyższej jakości. Kolejne kawałki, niczym wystrzelone ze strzelby pociski, skutecznie lądowały w sercach fanów i trafiały w czułe punkty – bajecznie rozanielony „Revelry” czy uroczo podbite „Comback Story” oderwały, tylko na moment, od skocznej zabawy, którą zafundowali nam muzyczni królowie rodeo. A zagrane między nimi nowe kawałki potwierdzały tylko klasę zespołu, nie ustępując niczym tym najbardziej klasycznym momentom. Ostre „Nothing to Do” czy rozpędzony „Mustang” nie pozostawały złudzeń – Amerykanie są w wybornej formie, nie ma bowiem lepszego dowodu na popis artystycznej klasy, niż porwanie fanów premierowymi numerami. A tych nie brakowało, wszak w Krakowie usłyszeliśmy – nomen omen – lwią część ostatniej płyty. Jednak nie ma co kryć, dobrze wiemy na co wszyscy czekaliśmy. Zagrane bardzo szybko, kiedy koncert rozkręcał się na dobre ultraprzebojowe i zawsze mile widziane „Sex on Fire” rozpaliło do czerwoności Tauron Arenę, a emocje wśród tłumu przyrównać można było wyłącznie do grzesznej ekstazy. A nie sposób nie dodać, że wraz z kolejnymi utworami Amerykanie tylko mocniej dowodzili swej formy. 

Rozkręcone „Molly’s Chambers” z pierwszej, czy energetyczny „The Bandit” z przedostatniej płyty Kingsów, przypomniały również, jak równą dyskografią – zwłaszcza w ostatnich latach – mogą pochwalić się słynni bracia. A stylistyczna żonglerka, połączona z bardzo umiejętnym i wysmakowanym wykorzystaniem świateł i efektów, dodawała wszystkiemu wielkiego uroku. Czy to we wspomnieniu rodzinnych stron w podbitym „Back Down South” czy być może najpiękniejszym, najbardziej poruszającym momencie wieczoru, czyli magicznym „Wait For Me”, bracia Followill na każdym kroku prezentowali popis fantastycznego zgrania i muzycznego zrozumienia, który nie może być wyłącznie zasługą genów. Kings of Leon z niegdysiejszego headlinera letnich festiwali, umiejętnie i konsekwentnie przeistoczyli się w rasowych, dojrzałych graczy – jeden z najlepszych obecnie zespołów z nurtu arenowego rocka. Halowe wnętrze, takie jak w Krakowie, jest wręcz stworzone na takie muzyczne spotkania – był tu bowiem moment zarówno na zabawę, jak i zadumę, o co zgrabnie dbali bohaterowie wieczoru.